Before and After: Paano na ang After ng After?

Aliw na aliw ako 'pag nanood ako ng mga makeover show sa TV - Ambush Makeover, Queer Eye for the Straight Guy, atbp. Maging ang Gandang Ricky Reyes, pinapangas ko. Gustung-gusto ko 'yong idea na "before and after". Minsan, daig pa ng mga ito ang mga suspense na pelikula; napakataas ng element of surprise. Nar'on ang anticipation na kailangang maganda ang kalalabasan. Tingnan mo a, isang babaeng "kulang sa kagandahan" ang pauupuin sa harap ng salamin. Lilinisin muna ang mukha. Foundation. Blush-on. Eye liner. Lash curler. Lipstick. Isusunod ang buhok. Suklay..suklay..suklay...Hair curler. Spray net (ang ozone layer!). Blower. At final touch ng ating artist. Voila! Ready'ng ready na ang before and after photos.

Ganito rin sa buhay. Ngayon, nagkukukot ka sa ilalim ng tuloy. Bukas, naglalakbay ka na sa loob ng mansiyon. gayon lalaki ka. Bukas, babae ka na. Ngayon, isa kang pinagpipitaganang guro sa Unibersidad. Bukas, nasa Canada ka na at naghuhugas ng puwit ng matatanda. Ngayon, isa ka sa pinakamaalab na taga-atake sa baluktot na sistema ng pamahalaan. Bukas, nakikipagkamay ka na sa tutang pangulo. Before and after.

Sasabihin mo, dakila si Ricky Reyes. Sa isang banda, oo. Sino nga naman ang hindi hahanga sa isang taong ang purpose sa buhay ay manligaya ng ibang tao gamit ang kanyang magic wand. Sa isang banda, mag-iisip ka. Pa’no pagkatapos ng after sa before and after? In other words, after ng after? Tuwid na tuwid pa kaya ang pinlantsang buhok, o tumitikwas-tikwas na? Maayos pa kaya ang make-up, o lusaw na dahil sa langis na umaagos palabas sa pores? ‘Yan ang problema sa 30 minutong solusyon sa kagandahan.

Aanhin ang kagandahan at kaginhawaan kung panandalian lang naman ang mga ito? Lalo lang aasa ang kliyente sa kagandahang hindi naman maaring mapasakanya. Ang taong bayan naman ay lalong malulugmok sa karukhaan. Bakit hindi na lang tayo kumawala sa kahon ng Kanluraning konsepto ng kagandahan, para once and for all, tapos na ang problema? Bakit hindi mag-implement ng mga programang tumutugon sa tunay na pangangailangan ng mararalitang Pilipino? Bakit pinapaasa ng pamahalaan ang taong bayan gaya ng pagpapaasa ni Ricky Reyes sa kanyang mga kliyente?

Entertainment at its Best

Pagtakas daw sa salimuot ng buhay ang panonood ng teleserye / telesine / sineserye / fantaserye at kung ano-ano pang tele- at -serye. Totoo naman. Nar'yang isantabi muna ang problema sa pagbabayad ng kuryente, sa kung ano ang ihahanda sa mesa kinabukasan, sa political killing, sa bulok na sistema ng pamahalan, etc. etc.

Paminsan-minsan, hindi masama ang mag-ala Houdini. Lalo na kung binibigyan ka ng mga palabas sa telebisyon ng mga sumusunod na dialogue:

(Ang mga sumusunod na linya ay hango sa Bituing Walang Ningning sa ABS-CBN. Si Barbara [Amy Austria] ay ang scheming na nanay ni Lavina [Angelika dela Cruz] na isang sikat na singer na threatened sa pagsikat ni Dorina [Sarah Geronimo]. )


Barbara: Lavinia, anak, ano’ng gusto mo?

Lavinia: Ano'ng gusto ko? Kung ano'ng gusto 'nyo. Para masaya kayong lahat!

(Ang gusto ng ABS ay kung ano'ng gusto nating viewers para masaya tayong lahat)

---------

Lavinia: Nagustuhan? Sinira mo ang kanta, Binaboy mo. Baliw lang ang nagsasabing isinilang na ang aking karibal. You'll never make it. Hindi ka singer, Dorina. Wala kang kalulugaran sa mundong ito. Isa kang carbon copy, malabong version ng original. You're fake. You're nothing but a second-rate, trying hard, copycat!

(Sa'n ka makakarinig ng ganitong linya? Onli in the Pilipins!)

--------

Lavinia: Sinusunod ko lang naman ang emosyon ko, ah!

Barbara: Sinusunod mo ang emosyon mo?!? Gaga ka talaga! Dapat kinokontrol mo, yun ang dapat lagi mong ginagawa!! Hindi mo dapat pinapakita sa mga tao, walang dapat nakaka-alam, kung ano ang iniisip mo, kung anong nararamdaman mo, dahil siguradong hindi ka nila magugustuhan oras na malaman nila kung ano ang tunay mong kulay!!

(Ouch! Kung nanay mo na ang nagsabing hindi maganda ang iyong tunay kulay...)

--------

Dorina: Siya, at hindi ako, ang basura! Pero hindi niya ako matatakot. Lalabanan ko siya. Hindi dahil sa yun ang gusto niyo... Lalabanan ko siya dahil hinamon niya ako ng ganito. Kaya pumapayag na ako na ilaban ninyo ako kay Lavinia. At hindi ako titigil hangga't hindi ko nakukuha ang ningning ng kanyang bituin.

(Again, very Sampaguita Picture [o mas LVN?] mode ang linyang ito.)

Entertainment at its best!

http://www.youtube.com/watch?v=a9GCppprQSw

Nasyonalismo at Panitikan

Noong Martes (Hulyo 4) ay um-attend ako ng forum sa University of Santo Tomas na inorganisa ng Unyon ng mga Manunulat sa Pilipinas (UMPIL) at UST Center for Creative Writing and Studies (UST-CCWS). Nasyonalismo at panitikan ang tema. Punung-puno ang conference room nang dumating kami ng kasama ko at nasa kalagitnaan na ng kanyang lektyur si Sir Bomen (na as usual, super jolly at laging nakangiti). Pinipilit kong mag-catch-up pero hindi ko na masundan kung ano ang mga pinaghugutan ni Sir tungkol sa kahalagahan ng pagpapanahon sa kasaysayang pampanitikan. Bumabagsak na ang talukap ng mga mata ko

At pag ganitong bored na ako, wala akong kalaban-laban. Kusa akong iniiwan ng kaluluwa ko. Kung saan-saan napapadpad.

Una kong napansin sa audience si Ms. Zorayda Sanchez. Patawarin ako pero natatawa ako sa kanya. Dahil na rin siguro sa hindi ko maalis sa isipan ang imahe niya sa pelikula at telebisyon (aba, compliment ito, isa siyang cultural icon). Hinding-hindi ko malilimutan ang fairy role niya sa “Petrang Kabayo”. Kung singkapal lang ng ho;;ow blocks ang mukha ko, magpapa-autograph tala ako.

Sinitsitan na naman ang boredom kaya iginala ko ang paningin ko sa audience. Si Dean Almario pala andun rin. ‘Pag nakikita ko siya naaalala ko yung minsan na pumasok ako sa office niya nang walang kaabog-abog. Naabutan ko siyang walang pang-itaas. Laki ng tiyan ng lolo mo. Pinagalitan ako at pinagtabuyan. Nasa audience din ang ilang personalidad sa panitikan tulad ni Sir Baquiran, Sir Vim, at Ruth Mabanglo. May ilang estudyante at guro rin mula sa San Sebastian, at…hindi ko na matandaan ang iba. Pinakamarami ang mga estudyante sa UST na chikahan nang chikahan.

Natapos ang lektyur ni Sir Bomen.

Sumunod na binasa ni Ma’am Ruby Alcantara ang papel ni Soledad Reyes tungkol sa kulturang popular at nasyonalismo.

Ang haba.

Boring.

Lumabas ako, at bumuli ng makakain sa Wendy’s. Pagbalik namin, hindi pa rin tapos ang pagbasa ng papel. Sagad-sagaran na ito.

Open forum.

Ang bagot ng mga tanong. At ang bagot ng mga sagot.

Hindi ako sang-ayon sa sinabi ni Dean na hindi mahalaga ke Ingles o ke Filipino ang midyum ng pagtuturo sa panitikang Filipino; ang mahalaga raw, effective ang pagtuturo. Sa palagay ko, mas effective kung sa Filipino ituturo ang kurso. Hindi lubusang maka-capture ang essence ng panitikang Filipino kung Inggles ang gagamiting wikang panturo. Lalo akong nadismaya nang hindi man lang sumagot si Sir Bomen.

Mahalagang tinalakay din ang panitikang rehiyunal at ang pakikipagtunggalian nito sa panitikang pambansa.

Marami naman akong nakuhang ideya sa forum. ‘Yun nga lang, sana dumating si Dr. Bienvenido Lumbera o kaya naman ay may inihandang papel. Ang National Artist, may LBM.